Iedereen kent het...het zinnetje dat door je hoofd gaat: ‘wat zal ik doen?’ 

‘Moet ik nu dit doen of moet ik nu dat doen’? 

Gek kun je ervan worden. 

 

Toch hoort deze tweestrijd nu eenmaal bij het menselijk bestaan.  

Sterker nog, zonder deze tweestrijd zou de mens niet kunnen leren. 

Om erachter te komen wat werkelijk bij je hoort, zul je eerst moeten ervaren wat er dan níet bij je hoort. 

 

Jammer genoeg zijn mensen geneigd om zichzelf op de kop te geven als ze iets hebben ervaren dat niet bij hen hoort. 

Ze vinden het stom van zichzelf en zeggen zelfs hardop: ‘ik had toch beter moeten weten.’ 

Mensen verwarren echter het ‘doen wat bij mij hoort’ met het oude vertrouwde ‘ik wil het wel goed doen’. 

Dat laatste is een mechanisme dat ieder mens wel herkent. 

 

Vaak hebben ze in de kindertijd al geleerd dat bepaald gedrag de ouders kan bekoren en dus zijn ze erop uit om te horen: ‘goed gedaan jongen!’ of ‘ga zo door meid!’ 

Al snel komen ze erachter dat alles in onze maatschappij gestoeld is op dit verraderlijke mechanisme... 

Op school krijg je hoge cijfers als je het ‘goed gedaan’ hebt. 

Op je werk kun je soms zelfs meer geld of een hogere positie krijgen als je het ‘goed gedaan’ hebt. 

En juist in vriendschappen of een relatie waarin men even zichzelf zou moeten kunnen zijn, probeert men het dan automatisch ook ‘goed te doen.’ 

Maar als die ander dan niet ziet hoe ‘goed ik het voor je heb gedaan’, zit men in zak en as en lijkt niets meer de moeite waard... 

Ja ja.... 

 

Wanneer je erachter komt dat het ‘goed doen’ alleen op wilskracht gebeurt, dan durf je ook te onderkennen dat het je veel energie kost. 

Tegelijkertijd kent een ieder het ook wel als iets ‘helemaal vanzelf gaat’, als je bijvoorbeeld lekker aan het knutselen bent of iets anders waarin je helemaal niet bezig bent met ‘het goed willen doen’.  

Verbazingwekkend is dan dat achteraf vaak blijkt dat het resultaat van het knutselen ‘best heel goed’ blijkt te zijn.  

En indien dat niet zo is, haal je de schouders op, want je bent in ieder geval lekker bezig geweest en dat was gewoon prettig. 

 

Krijg je door dat je ook anders naar deze ‘tweestrijd’ kunt kijken? 

Dat als je ‘het goed doen’ kunt loslaten het puur een onderzoeken is van wat werkelijk bij jou hoort? 

Dat je het dan gewoon gaat proberen en het dan wel merkt als het niks voor je is? 

Dat je dan gewoon je schouders ophaalt en met een glimlach op je gezicht weet dat ‘het andere’ toch beter bij je past? 

 

Dat is toch een prachtig mechanisme?