Mijn leven?

Van wie is dit leven eigenlijk? Het leven dat jij leidt? Is het echt wel van jezelf? 

Ik hoor het zo weer gezegd worden: het is mijn leven! Ik bepaal toch zeker zelf wel wat ik doe? 

 

Tja...meestal wordt dit zo gezegd als iemand het water aan de lippen staat. De grens is bereikt en ten einde raad wordt er maar ruzie gemaakt. 

Het lijkt dan net of de ander jou belemmert om je eigen keuzes te maken, maar is dat eigenlijk wel zo? 

 

Je kunt die persoon wel kwalijk nemen dat je geen ruimte krijgt om je eigen keuzes te maken, maar heb jij niet zelf voor de relatie en/of omgang met die persoon gekozen?

 

Vaak zijn dit relaties die je onderhoudt omdat ze maatschappelijk nu eenmaal zo gewoon zijn...een partnerrelatie, een vriendschapsrelatie en natuurlijk een familierelatie. 

 

Volgens de normen in onze maatschappij horen deze relaties er helemaal bij. Sterker nog, je bent eigenlijk een beetje zielig als je die relaties niet hebt....Tenminste, als mensen je niet alsbedreigendzien. Want als ze jou wel enigszins alsbedreigend’ ervaren (eigenlijk willen ze iets van je hebben, maar ze zijn bang dat ze dat niet krijgen), dan ben je eerder een egoist! 

 

Maar wie heeft er nu eigenlijk meer vrijheid in het maken van keuzes in zijn leven? De mens met al die vrienden of de ‘zieligerd’? De mens met die hele ‘warmefamilie of de ‘egoist’? 

 

"Je vriendinnen kletsen graag op zondag over al die mensen waar ze een mening over hebben...stiekem had je graag lekker met een kop thee op de bank een boek gelezen, maar ja, misschien lukt dat volgende week zondag wel". Is dat niet juist een beetje zielig? 

"Jij vindt het altijd geweldig als er weer een familiereunie is! Verhalen van vroeger ophalen, biertjes drinken met de ooms....beetje jammer dat je vrouw zich wat verloren voelt, maar ja, iedereen neemt toch altijd zijn partner mee?" Is dat niet juist een beetje egoistisch?"

 

Zodra je er met menseneerlijk’ over praat, komt de onvrede al snel voor voren....al die sociale verplichtingen! Als ze de vrijheid hadden, dan wisten ze wel wat ze zouden doen...maar ja, dat kun je toch niet maken? 

 

Naar mijn idee leven heel veel mensen zo in extreme onvrijheid. Ze doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar ondertussen ...voelen ze zich alleen in gezelschap, moeten ze wekelijks een kater overleven, balen ze van hun schoonmoeder, hebben ze wederom geen idee wat voor verjaardagscadeau ze moeten kopen, verzuchten ze dat de ouders ook nooit zullen veranderen, voelen ze zich gebruikt of moeten ze uithuilen bij een vriendin omdat hun vriend weer zo vervelend heeft gedaan... 

 

En die zieligerd en die egoist? Die hebben het in ieder geval wat minder druk...